Omarm je anders-zijn!
Ik vind het zo mooi hoe dingen soms kunnen lopen. Een jaar of twee geleden kwam ik spiritueel uit de kast. Al jaren had ik bijzondere ervaringen maar kon ik ze eigenlijk alleen delen met een groepje yoga vrienden. Ik voelde me soms dan ook alsof ik me aan het inhouden was bij anderen. Alsof dat deel van mij er gewoonweg niet mocht zijn.
De eerste reacties kreeg ik van vrienden en familie. Of ik op de bezem was gekomen wanneer ik op een verjaardag kwam. Hartstikke leuk natuurlijk. (Gaaap) Meestal deed ik er zelfs nog een schepje bij bovenop. Het raakte me ook niet echt omdat ik wist dat deze mensen er wel wat van vonden maar me er nooit echt om zouden veroordelen.
Sommigen vrienden bleven weg. Ik hoorde weleens een roddel en soms waren ze pijnlijk. Niet zo zeer dat ik ze voelde als een afwijzing om wie ik was geworden, maar ik voelde de pijn die achter mijn missie zit. De pijn dat ik deze mensen nooit kon bereiken. Pijn omdat ik ze zag lijden. Pijn dat ze zo onwetend waren. Pijn omdat ik ze zoveel meer gunde. Maar soms moet je loslaten…Dus ik hield me in. Na een aantal keren ongevraagd advies te hebben gegeven en ik flink de deksel op mijn neus kreeg, heb ik besloten dat niet meer te doen. Je kunt nou eenmaal niet de hele wereld redden.
En nu? Nu komen ze bij me. Sturen me berichtjes. Vertellen hun levensverhaal. Vragen me wat ik precies doe. Ze merken mijn energie op. Ze zien me mijn mooiste leven leven. Ze hebben me uit het diepste dal weer omhoog zien klimmen en vragen of ik ze kan helpen. En ik? Ik vind het alleen maar mooi. Mooi hoe natuurlijk dingen lopen. Mooi dat mijn energie opgepikt wordt. Mooi dat ze de moed hebben om zich te ontwikkelen. Mooi dat ze hun geluk serieus nemen.
Vanochtend schreef ik mijn missie weer eens voor mezelf uit om er contact mee te houden. Ik schreef: Ik wil mensen de schoonheid van het leven weer in laten zien. Ik wil niet dat mensen zo ontzettend lijden zoals ik gedaan heb. Ik wil voorkomen dat mensen zelfmoord plegen. Ik wil dat mensen van zichzelf leren houden. Ik wou dat ze konden ervaren wie ze werkelijk zouden zijn. Als ik ze die ervaring zou kunnen geven dan weet ik zeker dat het ze lukt hun lijden te laten stoppen. Dat ze gelukkig kunnen zijn.
Ik ken namelijk de wanhoop. Ik ken de ellende. Ik ben twee keer opgenomen geweest dus ik weet als geen ander hoe erg mensen lijden. Ik heb het gezien. Hoe ze zichzelf snijden. Hoe ze zich isoleren. En ander destructief gedrag wat er maar voor kan zorgen dat ze niet zoveel emotionele pijn hoeven te voelen. Terwijl ik dit schrijf voel ik de emotie in mijn buik. Ik houd van deze mensen en het doet me pijn omdat het zo onnodig is. Als mensen alleen maar zouden weten dat er een weg terug is…ik zou ze zo graag leren hoe!
Ik zou je willen vragen: Ken je mensen die lijden en die gewoonweg niet weten hoe ze hun lijden kunnen stoppen? Die misschien net als ik bijna alles al geprobeerd hebben? Vertel ze dan over mijn website. Dan kunnen ze zelf voelen of het iets voor hun is. Ik laat ze graag met me in contact komen. Ik wens jullie een heel mooi weekend allemaal! Liefs Manon