Anders zijn

Van belemmering naar kracht

In het verleden kon ik erg twijfelen aan mezelf. En hoe langer ik in het medische circuit rondliep hoe meer ik het idee had dat er iets ernstig mis met me was. Na twee uitvoerige psychologische onderzoeken waarbij geen diagnose kon worden gesteld bleek dat in plaats van een opluchting een probleem. Want geen juiste diagnose geen juiste behandeling.

Hoewel ik geen enkele afkeer heb tegen de reguliere zorg vind ik de aanpak wel beperkt. Vooral gericht op de mind in plaats van de mens in zijn geheel. Ik kijk inmiddels anders aan tegen psychisch ziek zijn. Meer holistisch. Ik zie het niet langer als ziek zijn maar als een verandering die je doormaakt om te groeien naar wie je werkelijk bent. En nu de storm is gaan liggen denk ik ‘wat een lucky bastard ben ik’ Ik ervaar mezelf op een manier zoals vele anderen dat waarschijnlijk nooit zullen ervaren. Ik voel een diepe dankbaarheid voor het leven en kan gelukkig zijn om niets of misschien juist wel om alles.

Ik ben gaan leren kijken voorbij mijn beperkingen. Zijn er eigenlijk wel beperkingen? Of beperken wij onszelf met onze gedachten en labeltjes? Mijn spontaniteit werd in het verleden impulsief genoemd. Dus werd ik geremd en verloor daardoor mijn vitale levensenergie en mijn humor. Toen ik de aller eerste keer contact had met een overledene wat voor mijzelf ook nogal een verrassing was vroeg mijn moeder (vanuit haar ervaring) of ik geen psychose had?

Hoe wil JIJ naar dingen kijken? Vanuit beperking of vanuit kracht? Labeltjes zijn in de reguliere zorg nodig om de juiste zorg te krijgen dus dat is prima. Maar laat je er niet door beperken. Je bent meer dan een labeltje. En misschien begeef ik me met deze blog echt op glad ijs maar ik ben iemand die dingen wil onderzoeken. Die dingen aan de kaak wil stellen. Omdat ik vind dat we al onze kracht verliezen door alles te hangen aan een label. ‘ Ik ben nu eenmaal zo en daar moet ik het mee doen.‘

Ik ken mensen met ADD die als ongeleide projectielen worden weggezet vanwege hun chaotische stroom aan gedachten maar die ondertussen als ZZP’er een ton aan omzet maandelijks draaien juist vanwege het feit dat ze zoveel ideeën hebben en zo snel kunnen schakelen.

Soms is het goed om jezelf vragen te stellen gewoonweg om je sanity te behouden. Dingen zijn niet altijd wat ze lijken.

Ben je echt moe of ben je juist enorm ontspannen?
Ben je angstig of gewoon opgewonden? Het voelt namelijk hetzelfde.
Heb je ADHD of durf je niet te voelen en zit je daarom zoveel in je hoofd?
Heb je borderline? Of ben je gewoon heel hard op zoek naar liefde?
Heb je een stemmingsstoornis of ben je enorm gevoelig en gaat het leven soms met je aan de haal?
Heb je een depressie of wil het je leven je duidelijk maken dat deze realiteit voor jou niet de bedoeling is?

Ik ben op geen enkele wijze medisch onderlegd maar dit is slechts mijn visie. En mijn waarheid. Het is ook totaal niet de bedoeling om iets te bagatelliseren want van bovenstaande heb je enorm veel last. Maar ik zou het zo mooi vinden om je blikveld te verruimen. In de basis hebben naar mijn idee heel veel psychische ziektes te maken met niet willen voelen en niet van jezelf houden. Hoe mooi zou het zijn dat je daar de focus op gaat leggen? Op jezelf als mens in de groei in plaats van dat je jezelf afrekent dat je vanwege je stoornis niet goed genoeg bent?

Hoe zou jij vandaag jouw belemmering kunnen gaan zien als kracht? Wat is dat ene waar je tegenaan loopt waar je maar niet uitkomt en wat wil het je werkelijk zeggen?

Liefs Manon